still ill

Οι ζωές των άλλων

Σαν μια καρτ ποστάλ σταλμένη σε φίλο που έχασε το ταξίδι φαντάζουν στα μάτια μου οι μικροί αφανείς πεζόδρομοι και οι κρυμμένες,από τις πυκνόφυλλες μουριές,πλατείες της πόλης,όπως γεμίζουν με τραπεζάκια και πλήθος κόσμου με τη δροσιά που φέρνει το βράδυ.
Ένα σμάρι από ανθρώπους,οι οποίοι,σε αντίθεση με τα συμπαθή θαλασσοπούλια που λαλούν θρηνωδώς στ'ακρογιάλι την ώρα του απογεύματος,μας μεταφέρουν πρόωρα μια νωχελική εικόνα του θέρους εν μέσω εύθυμων ασμάτων,φωνασκιών και τσουγκρισμάτων.
Και αφού η ευωχία προηγείται της μέθης,η αλήθεια αρχίζει να τραυλίζει πριν από τη γλώσσα.Όταν έρχεται η ώρα της απομαγνητοφώνησής της,εμείς,οι καθήμενοι σε διπλανά τραπέζια,γινόμαστε ακούσιοι ακροατές ξένων διηγήσεων που μας κάνουν να αισθανόμαστε μια μικρή δόση ζήλειας για τις ζωές των άλλων,παρόμοια με αυτή που νιώθουμε τη στιγμή που μας ενθουσιάζει η ανάγνωση ενός ξένου κειμένου.
Περιστατικά,πρόσωπα,τοποθεσίες,παντελώς άγνωστα και ασύνδετα με τις δικές μας εμπειρίες μάς προσκαλούν σε μια ταινία που δεν γνωρίζουμε το σενάριο της και η οποία συνεχίζει αργότερα,μέσα στη διάτρητη από φωτισμένα διαμερίσματα νύχτα,με τις βουβές παραστάσεις στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών,να μας θυμίζει πως στην κινηματογραφοφιλική Αθήνα οι ζωές των άλλων αντικατοπτρίζουν πρωτίστως το δικό μας βλέμμα,τη δική μας ζωή.

posted by still ill @ 5:30 PM